100Femmes (9) Het zwarte gat
Tegen het einde van het project 100Femmes hoorde ik vrouwen zeggen: “straks komt er een zwart gat, als het is afgelopen”. Dat vond ik niet zo heel optimistisch klinken. En omdat ik over het algemeen genoeg te doen heb, was ik niet zo bang voor een zwart gat. Wel wist ik dat ik echt wel tijd nodig zou hebben om bij te komen van alle indrukken en om alles op me in te laten werken.
In zekere zin kwam er toch een zwart gat. Niet zo heel dramatisch, maar toch. Ik was heel erg vermoeid en had moeite om weer op te starten met alle gewone dingen. Ik merkte ook dat ik in een soort roes had geleefd. In die roes was het heel prettig. Bij 100Femmes was er die speciale sfeer waarin iedereen zichzelf was en iedereen waardering had voor elkaars inbreng en talenten.
Terug in de realiteit bleek voor mij dat er obstakels waren om dat (zelf)vertrouwen en die sfeer bij me te houden. De vertaling in mijn leven ging niet vanzelf. Allerlei oude belemmeringen kwamen terug. Doordat ik zo’n mooie tijd had gehad, leek het extra lastig. Ik raakte in verwarring. Dat was mijn ego die niet wilde geloven dat het leven zo mooi kan zijn. En ook vooral niet kan blijven. Het was allemaal te mooi geweest om waar te zijn.
Er is veel veranderd door het project. Mijn zelfvertrouwen is gegroeid. Ik durf meer van mezelf te laten zien, ik durf mezelf te presenteren, zonder grapjes (over mezelf) te maken. Echt een grote doorbraak. De verwarring zorgde ervoor dat ik weer minder positief werd. Dat waren die oude belemmeringen die de kop op staken. Het duurde ook even voordat ik echt mijn verwarring in de gaten had. Gelukkig ben ik de verwarring weer kwijt.
Nu is het natuurlijk wel de vraag, hoe verder? Bij andere dames zie ik op Facebook wel dat sommigen graag willen leren acteren en er zelfs al mee begonnen zijn. Iemand gaf aan dat grenzen verleggen eigenlijk wel leuk is. Ik ben wel heel benieuwd hoe 100Femmes uit gaat werken voor iedereen. De vertaling van mijn ervaring met 100Femmes in mijn dagelijks leven is voor een deel al gebeurd. En voor een deel mag het nog groeien. Er is een kracht aangeboord die ik vaak nog wegdrukte. Die mag er nu zijn. Soms nog wel spannend. En ook nog steeds ontdekken. Het zwarte gat is geen zwart gat…
Voor mij geen zwart gat……
Ik heb intens genoten van iedereen, van alle Femmes, van onze onovertroffen Montse, van Angels die ons allemaal zo prachtig bevestigde in wie we zijn, in wat we doen en dat het helemaal goed is hoe we zijn.
En ik vond het geweldig hoe Mariël haar blog startte op haar site en hoe Wen spontaan een FaceBookPagina maakte. Heel verzusterend….
We waren allemaal radertjes in het grote geheel, in het project 100Femmes en nu, na een paar weken, zijn we en blijven we allemaal radertjes in het grote geheel dat Leven heet.
Dank Dank Dank!!!
Mooi Mooi Mooi!!!
Voor mij ook geen zwart gat, wel een hoofd vol mooie herinneringen! Na het laatste optreden kreeg ik wel wat last van een verpletterende vermoeidheid, die na een paar dagen overging in een zweverige loomheid. En nog dagelijks zwijmel ik weg bij het zien van alle mooie foto’s met al die geweldige vrouwen op het podium!
Zoveel leuke gesprekken gehad, zoveel lieve woordjes, zoveel lol, zoveel knuffels, zoveel leuke reacties!
Super!