Mijn telefoon als hotspot gebruiken in de yurt lukt niet. Ik schrik van mijn zoon die ‘ineens’ in de keuken staat en begint te praten als ik binnenkom. Vervolgens word ik aangevallen door een iPad als ik de waspoeder van de droger pak. Ook goedemorgen!

Ik schrijf normaal gesproken zorgvuldig en beheerst. Nu zit ik toch even tandenknarsend voor (of was het achter?) de laptop. Ik weet dat het nergens op slaat, maar kleine dingen die niet gaan zoals ik het had bedacht, de schrikmomentjes, ze maken me van slag. Nu met mijn oortjes in, muziek hard – ja, ik let op mijn oren – aan het typen en hopen dat iedereen gewoon even met een boogje om me heen loopt. Komt die 1,5 meter afstand houden even van pas.
Leuk detail: het eerste nummer dat spotify speelt is Relax van Frankie Goes to Hollywood.

Mijn idee was om vandaag te schrijven over ‘leven of overleven’. Overleven daar heb ik zo goed als een universitaire graad in. Leven – lees genieten en in het hier-en-nu zijn – ben ik aan het leren. Het leven helpt een handje om mij die overlevingstand  te laten voelen deze ochtend. Om weer een stukje los te laten. Eén van mijn overlevingsmechanismen was en is nog een beetje controle. ‘Houvast-momenten’ zijn daarbij voor mij essentieel. Mijn dagelijkse schrijfmoment is er zo één. In alle rust mijn gedachten en gevoelens op een rijtje zetten, liefst zonder anderen om me heen. Dat is in deze periode van met-zijn-allen-thuis-zijn wat ingewikkelder dus.

Ik was net begonnen met leven, om zo maar te zeggen. De laatste jaren kan ik meer ontspannen en genieten. Ik ben meer aanwezig in het moment. Met carnaval stond de wagen van onze loopgroep in onze huiskamer. Dat betekende het huis overhoop en continu mensen over de vloer om te knutselen en te verven. Koffie zetten, worstenbroodjes in de oven etc. Ik ben trots dat ik daarvan kon genieten in plaats van in de stress schieten. Komt er vier weken later een nieuwe situatie langs die vraagt om loslaten tot de max. Dat is dan weer het leven, iedere keer een nieuwe verrassing.

In deze periode van de corona crisis worden mijn overlevingsmechanismen nog even aangetikt. Het lijkt alsof ik ze allemaal voorbij mag voelen komen. Mag voelen hoe het was. En hoe al deze mechanismen me geholpen hebben toen ik ze echt nodig had, in mijn jeugd en nu niet meer nodig heb. Dat realiserende, is mijn gemoedstoestand weer wat tot rust gekomen. Daarom heb ik dus het schrijven nodig als uitlaatklep.

Leven én overleven in deze tijd. Het is bijzonder om in ons gezin de verschillen te zien. Mijn zoon beweegt mee. Hij is gisteren begonnen met de online lessen. “Dat mag van mij altijd wel op deze manier”, zegt hij. Geen reistijd en geen tussenuren. Hij leest zich suf, heeft in de afgelopen maand acht boeken gekocht en is hard op weg in boek nummer acht. Hij is helemaal in zijn element met de boekenkast die hij gisteren op zijn kamer heeft gezet met zijn ‘schatten’.
Het blijkt wel dat ik ietsjes meer moeite heb met dat meebewegen. Maar gisteren heb ik losgelaten dat we een dagritme ‘moeten’ hebben, dat ik alles ‘moet’ regelen en in goede banen ‘moet’ leiden. Dat deed me echt goed, ik voelde me in de loop van de dag minder vermoeid. Ik heb beter geslapen. Vandaag nog wat meer ‘moeten’ loslaten.

Het voelt alsof dit een chaotisch blog is geworden. Anders dan ik had verwacht in ieder geval. Maar ach, ook dat heet loslaten. Ik gun het iedereen om de situatie vooral te kunnen accepteren zoals het is en de positieve kanten ervan te ‘plukken’.

Mariël Groenen (49) woont met haar gezin in een dorp in Noord-Brabant. Zij is coach en schrijver van het boek ‘De impact van incest op alle levensgebieden’. De corona crisis zet, zoals bij iedereen, het leven op z’n kop. Zij beschrijft in haar blog haar ervaringen en die van haar gezin. Haar man, Rob, heeft een vaste baan en werkt nu thuis. Haar zoon is 19 en doet dit jaar eindexamen aan de HAVO. Haar dochter is 17, zit in het eerste jaar van het MBO en danst (HipHop, Modern) bijna dagelijks.
De sociale restricties hebben impact op het dagelijkse leven als gezin. Hoe gaat het eraan toe in een gezin dat ineens 24/7 bij elkaar is?