“Besef! Het is dinsdag, de tweede dag, nóg negentien dagen”, verzucht mijn jongste. “Minstens negentien dagen”, voeg ik er vriendelijk aan toe. Ze kijkt me aan alsof ik iets vreselijks zeg. “Ja, ik weet het”, zeg ik, maar we weten het gewoon niet. Dag voor dag, en niet te ver vooruit kijken, dat is het beste nu.”

Vandaag is er duidelijkheid vanuit de scholen en over de examens. Mijn oudste kan toch zijn schoolexamens en centraal examen doen. Hij is opgelucht. Zijn lessen gaan digitaal door, volgens zijn rooster. Mijn jongste krijgt opdrachten en projecten voor de komende periode. Ze kan ze thuis maken en stuurt ze digitaal in. ‘s Middags zit ze gefrustreerd aan tafel. Het was veel te veel. ‘Ze’ – de leraren dus – bleven maar opdrachten sturen. Programma’s die ze nodig had werkten niet. Kortom, kommer en kwel. En de verzuchting dat drie weken toch wel héél erg lang is.

Het is onrustig. Ik probeer in de woonkamer te werken. Probeer. Dan begint één van de kinderen even te kletsen, is er een vraag of een melding van social media. Frustraties van mijn jongste die geuit worden. Zoon die naar de Ikea wil en wanneer dat dan kan, liefst snel. Zoon die naar de Ikea wil? Weer iets dat in normale omstandigheden bepaald niet snel voor zou komen. Tussendoor een boodschapje en wat eten. Rob heeft zich gevestigd in mijn praktijkkamer. Hij werkt onverstoorbaar door. De ene online meeting na de andere. De oudste brengt hem wat fruit, ik breng een kopje thee en de jongste bakt een eitje voor hem. Volgens mij doe ik iets verkeerd.

Tussen alle bedrijven door breng ik een bezoekje aan de buurvrouw. Zij is rond de tachtig en al hebben we weinig contact, nu is het belangrijk om er te zijn voor elkaar. Ze doet nog wel een boodschapje en ze fietst wat, maar er is niet veel aan. We spreken af dat we regelmatig contact houden. Ik heb me voorgenomen om iedere dag iemand te bellen om te vragen hoe het gaat. ‘s Avonds belt mijn jongste broer zelf. Hij belt net als ik iets af wil maken en ik denk: ik bel hem zo terug. Dan belt hij Rob en die praat met hem. Ik geloof niet dat mijn broer ooit zo lang gebeld heeft! Tussendoor heb ik ook met een collega en een vriendin geappt, ook even polshoogte nemen bij elkaar.

Alles ligt stil, lees ik hier en daar. Nou, mooi niet! De sociale restricties, de beweging naar binnen, brengen veel teweeg. Het nieuws, de social media, het is een circus dat constant overuren draait. Als ik zou willen, kan ik mijn dagen vullen met challenges, volgen van facebook live-streams, webinars etc. Nou, voor een challenge hoef ik me nergens voor aan te melden. Mijn challenge is om in en met mijn gezin deze dagen samen invulling te geven, om dankbaar te zijn voor elkaar, wat we hebben. Om dag voor dag te leven en alles te nemen zoals het komt. En om stilte te vinden, iedere dag, tussen de bedrijven door.

Mariël Groenen (49) woont met haar gezin in een dorp in Noord-Brabant. Zij is coach en schrijver van het boek ‘De impact van incest op alle levensgebieden’. De corona crisis zet, zoals bij iedereen, het leven op z’n kop. Zij beschrijft in haar blog haar ervaringen en die van haar gezin. Haar man, Rob, heeft een vaste baan en werkt nu thuis. Haar zoon is 19 en doet dit jaar eindexamen aan de HAVO. Haar dochter is 17, zit in het eerste jaar van het MBO en danst (HipHop, Modern) bijna dagelijks.
De sociale restricties hebben impact op het dagelijkse leven als gezin. Hoe gaat het eraan toe in een gezin dat ineens 24/7 bij elkaar is?