Dan doe ik het wel weer!

“Dan doe ik het wel weer!” Hoe vaak verzucht je dit? Op je werk, thuis? Vanmorgen was ik met Lydia in gesprek. Ze was geïrriteerd, boos. Laatst was ze naar een crematie geweest en kwam moe en laat thuis. Ze had eigenlijk wel verwacht dat haar man gekookt zou hebben. Dat viel tegen.  “Waarom denkt hij daar zelf nou niet aan, hij moet dat toch snappen?!”, zei ze boos.

Voor de meeste vrouwen is dit wel een bekend voorbeeld, en ook jij, man of vrouw, kunt vast wel een voorbeeld als dit bedenken. Vaak vinden we het logisch dat je iets wel of niet doet, of op een bepaalde manier. Het hoort zo, dat is normaal. En, zoals in het voorbeeld, roept het irritatie op als een ander dat dan niet doet. Maar, kun je dat wel verwachten van een ander? Kun je dat verwachten van je partner?

Wat Lydia verwacht van haar partner, zegt iets over haar zelf. Voor haar is het normaal om zich te verplaatsen in een ander en op basis daarvan mee te denken en ook in te vullen wat een ander fijn zou kunnen vinden. Voor haar is het ook gewoon om voor een ander te zorgen, de rol van moeder en echtgenote in te vullen. Wat zij zelf doet en normaal vindt, projecteert ze op de ander, haar partner. Hij heeft echter een eigen referentiekader; die ik niet in kan vullen omdat ik hem niet ken. In ieder geval was hij bezig met iets anders en niet met zijn vrouw die wellicht moe en hongerig thuis zou komen.

Aannames (overtuigingen) van hoe het hoort, zijn dus van jou en niet van de ander. Veel van die aannames komen wel voort uit onze cultuur, familie, scholing en werk. Andere komen voort uit onze ervaringen en trauma’s. Als je in botsing komt, zoals in het voorbeeld, kun je dus kijken naar wat de ander doet of laat en daar boos op zijn. Je kunt er ook voor kiezen om je aannames eens onder de loep te leggen. Of beiden. Het kan veel helderheid geven en teleurstelling en strijd voorkomen.

Zelf heb ik inmiddels geleerd om duidelijk te zijn in wat ik wil en verwacht, zeker naar mijn partner. Zo zou ik, in het voorbeeld van Lydia, voordat ik naar huis ging, gebeld hebben met de vraag of hij alvast kon beginnen met koken. Het lijkt heel logisch. En toch…. ik hoor heel vaak vrouwen klagen over hun mannen, dat ze niet uit zichzelf zien wat er moet gebeuren. Diezelfde vrouwen verzuchten: “dan doe ik het wel weer” en gaan vervolgens demonstratief doen wat ze eigenlijk van hun man hadden verwacht. En daarna zijn ze verbaasd dat hij dat niet eens opmerkt, of doodleuk zegt: “is er iets, schat?”.

Wil je dit doorbreken? Kijk dan naar je eigen aannames en verwachtingen voordat je de ander iets verwijt. Spreek uit wat je wilt. Mijn man zei altijd: “ik kan geen gedachten lezen, als je iets wilt dan zeg je het maar”.