Afgelopen maand heb ik mijn laatste project ‘Mijn schaduw in het licht’ afgesloten met een foto-expositie. In september 2020 heb ik dit project deze titel meegegeven. Kennelijk met een vooruitziende blik, want dit jaar voelde ik daadwerkelijk dat ik mijn schaduw in het licht had gezet. Een gevoel van bevrijding uit de gevangenis waarin ik mijn leven ongewild had doorgebracht. Door alle pijn vanuit mijn jeugd en de gevolgen daarvan onder ogen te zien, te doorvoelen en te doorleven, kon ik op dit punt komen. Een heerlijk gevoel om veiligheid en vertrouwen in mezelf te vinden. Thuis te komen bij mezelf. Om vervolgens hevig geconfronteerd te worden met een verdeel-en heerscultuur, met oordelen en met uitsluiting. Precies dat waaruit ik me met veel moeite heb ontworsteld. De ironie van het leven dus.

Verleden en heden

Regelmatig wilde ik bloggen, maar wat kun je zeggen in een wereld waarin ‘de waarheid’ en de mening al klaar ligt. En dan: hoe leg je een gevoel uit aan mensen in een wereld waar zoveel gerationaliseerd wordt? Als ik over mijn incestverleden praat, vinden de meeste mensen dat al moeilijk. Hoe zouden ze het vinden als ik dat verleden verbind aan wat er nu plaatsvindt in de maatschappij? Als ik zeg dat ik het gevoel heb dat er precies hetzelfde gebeurt als vroeger in mijn gezin. Alleen dat was microniveau en dit is macroniveau.

Mijn gevoel klopt

Al direct in maart 2020 sloegen al mijn alarmbellen aan. Het mooie van mijn verwerkingsproces en al mijn geworstel door het leven is dat ik op mijn gevoel heb leren vertrouwen. Daar waar ik in mijn jeugd en lang daarna heb geleerd te rationaliseren en te analyseren, weet ik nu dat mijn gevoel toen al klopte. Als kind had ik geen antwoord op de verwarring die mijn ouders zaaiden door steeds mijn gevoel te ontkennen, te negeren en te bagatelliseren. Nu weet ik dat mijn gevoel het vaak bij het rechte eind had.

Hoe weerleg je ‘de waarheid’

In kleine kring heb ik regelmatig mijn mening op basis van mijn observaties, informatie en gevoel gedeeld. Soms kreeg ik begrip, maar tegelijkertijd ook veel argumentatie en mensen die mij willen overtuigen dat ik ongelijk heb. Ik kwam er maar niet toe om te bloggen, om te nuanceren, want hoe dan? Hoe weerleg je een dagelijks bombardement van cijfers. Hoe weerleg je een visie die inmiddels door 85% van de mensen als ‘de waarheid’ wordt geaccepteerd? Hoe verweer je je tegen de veroordelingen, de scheldpartijen, de roep om dwang tot vaccinatie?

De ironie van het leven

De ironie van het leven dus. Ik heb geleefd in een vergelijkbare situatie, heb mijn trauma’s verwerkt en ervan geleerd, om nu vervolgens met iets soortgelijks te maken te krijgen. Ik kan niemand ervan overtuigen dat ik gelijk heb. Dat wil ik ook niet. Wat ik wil vragen, is om naar elkaar te luisteren, om ruimte te geven aan een andere waarheid. Er is niet één waarheid. Ik ben verdrietig en soms boos over de uitsluiting en de ongenuanceerde oordelen. Over dat ik bijna niet meer mijn mening durf te zeggen in een gezelschap. Omdat ik de sfeer niet wil verpesten, omdat ik niet aangevallen wil worden, omdat ik me geen roepende in de woestijn wil voelen. En tja, helaas is dat ook een bekend gevoel voor mij.

Het is net als pesten

Het coronatoegangsbewijs is de druppel voor mij. Met dat bewijs wordt namelijk een  deel van de mensen buitengesloten. Zonder meer. Zonder vragen waarom. Voor het gemak worden alle mensen zonder QR-code op één hoop geschoven. Zij zijn fout. Het is net als het pesten. Jij mag niet meedoen want jij bent anders. Wat mij betreft, heeft iedereen een keuze om aan deze uitsluiting al dan niet mee te doen. Het is niet onschuldig, het is niet voor het ‘groter goed’. Het is persoonlijk en het is buitensluiten.

Laten we in contact blijven

Laatst zei een vriendin: “Jij gaat hier vast nog een mooi blog over schrijven”. Dit is het dan. Of het een mooi blog is geworden, weet ik niet. Het komt uit mijn hart. Ik vind het vreselijk wat er gebeurt en wat ik om me heen zie. Gelukkig ontmoet ik nog genoeg mensen die open staan en het gesprek aangaan. Ik ga voor openheid en verbinding, hoe moeilijk ik dat soms ook vind. Want als ik het gevoel heb dat ik aangevallen word, ga ik soms ook in de verdediging en de irritatie. Daar leer ik ook weer van. Laten we in contact blijven en met mildheid naar elkaar kijken.