“Aargghhh”, klinkt er in de kamer naast mij, “ik haat school!” Mijn oudste stormt de slaapkamer op, ik lig net in bed. “Kijk nou”. Ik krijg een telefoonscherm onder mijn neus geduwd. Er staat: “De schoolexamens gaan morgen, 24 maart, niet door …”. Net diezelfde dag heeft hij zijn laatste twee schoolexamens afgerond. Hij lacht erom, vandaag wel, morgen niet. Wat willen ze nu? Morgen horen we of de eindexamens doorgaan.

Eerder op de avond horen we dat de sociale restricties tot 1 juni 2020 worden verlengd. Er gelden vanaf nu strengere maatregelen. De teleurstelling is voelbaar in huis, net als in de meeste huizen neem ik aan. Ik was er vanuit gegaan dat we voorlopig nog wel restricties hebben. Ik voel juist opluchting: er komt geen lock down. Vooral mijn dochter vindt de verlenging van de sociale restricties moeilijk. Nóg twee maanden niet naar school, niet stappen, niet dansen; iets ergers bestaat er bijna niet. En de eindshow van dansen? Die moet echt doorgaan! Mijn dochter trekt zich terug op haar kamer, privé-tijd.

We zitten dus de lente binnen, min of meer. Gelukkig mogen we naar buiten en wandelen in rustige gebieden. De laatste weken heeft mijn hoofd overuren gedraaid, mijn beste overlevingsstand. Ik ben veel bezig met hoe het met anderen gaat, vrienden, familie, ouderen, kinderen die in een onveilige situatie leven, etc. Via social media komt veel binnen: angst, weerstand, agressie en ook hulpvaardigheid, dankbaarheid, creativiteit. En dan de ontwikkelingen, de bewegingen binnen mijn gezin en in mijzelf. Ik merk dat ik vol zit, overvol, overweldigd.

Ik kan naar therapie. Onverwacht, want ik had me helemaal ingesteld op ‘het gaat niet door, want niks gaat door’. Ik dek me vooral in tegen teleurstelling. Spannend in deze periode, om naar therapie te gaan. Niet voor de therapie, niet wat er boven komt, maar: kan het wel? Steeds die vragen: “Zou ik niets onder de leden hebben? Het kan toch wel? Of kan ik beter niet …? Het gesprek verloopt anders dan normaal. Meer als collega’s, wat doet het met jou, wat doet het met mij? Heel fijn om even collegiaal uit te wisselen. We spreken daarna over wat het mij doet, alles wat er gebeurt. Ik vertel dat er oude ‘stukken’ geraakt worden. Wat logisch is. Ik vertel over mijn woede-uitbarsting de dag ervoor. Even later bij het lichaamswerk, wordt bevestigd dat er veel spanning in mijn lichaam zit. Mijn hoofd draait, ook dan, overuren. Het kost me moeite om met mijn aandacht bij mijn lichaam te blijven, om te voelen. Het lichaamswerk helpt wel, de spanning komt wat los, er komt beweging in.

Ik laat nu het besef doordringen dat deze omstandigheden, de coronacrisis, veel raakt. Ik denk dat het goed is om me meer naar binnen te richten, voor mezelf en mijn gezin. Ik haal facebook, LinkedIn en twitter van mijn telefoon. Sluit de onrust en drukte buiten, zoveel als kan. Het voordeel is dat er nauwelijks activiteiten zijn, dat ik mijn rust kan nemen, zonder het gevoel dat ik iets mis. Zonder het gevoel dat ik een ander teleurstel. Ik ga genieten van de lente, van de natuur, van mijn gezin en van mijn tuin. Af en toe werken aan mijn website en administratie en als een cliënt wel een afspraak maakt.

Vorige week ben ik begonnen met dit blog. Ik vind het fijn om te schrijven, serieus maar ook wat luchtig op z’n tijd. De dynamiek die er is door deze bizarre omstandigheden door het corona virus. Ik heb lieve, positieve reacties gehad. Herkenbaar. Of ik in deze periode dat ik me meer naar binnen wil keren, blijf schrijven, weet ik niet. Ik ga het per dag voelen.

Mariël Groenen (49) woont met haar gezin in een dorp in Noord-Brabant. Zij is coach en schrijver van het boek ‘De impact van incest op alle levensgebieden’. De corona crisis zet, zoals bij iedereen, het leven op z’n kop. Zij beschrijft in haar blog haar ervaringen en die van haar gezin. Haar man, Rob, heeft een vaste baan en werkt nu thuis. Haar zoon is 19 en doet dit jaar eindexamen aan de HAVO. Haar dochter is 17, zit in het eerste jaar van het MBO en danst (HipHop, Modern) bijna dagelijks.
De sociale restricties hebben impact op het dagelijkse leven als gezin. Hoe gaat het eraan toe in een gezin dat ineens 24/7 bij elkaar is?