wave coaching

Fuck de schaamte

Zo, dat is er uit. Zo’n krachtterm, eigenlijk niets voor mij. Maar, fuck de schaamte. Wat heb ik me vaak ingehouden. Gezwegen. Over kleine dingen, over grote dingen. En wat heb ik het gevoel gehad me te moeten verantwoorden over wat ik deed of niet deed. Dat mag voorbij zijn. Ik richt mijn leven in op mijn eigen manier, volg mijn eigen weg. Met alle mogelijkheden en beperkingen die daarbij horen, zonder me af te vragen ‘hoe het hoort’. Want pfff, wat heb ik mezelf een stil perfectionisme opgelegd.

Viezerik, viezerik

Ik loop nu een week met dat ‘fuck-de-schaamte-gevoel’. Het komt van diep en het wil eruit. Het begint bij een herinnering van toen ik zes jaar was, die ik enkele weken geleden durfde te delen. Vijfenveertig jaar heb ik het met me meegedragen.

Ik ben op het schoolplein en speel op het rode klimrek. Twee klasgenootjes spelen er ook. Dan vragen ze aan mij: “Hoe vaak doe jij een schone onderbroek aan?”. Ik antwoord: “twee keer in de week”. Ze lachen me uit en schelden: “Viezerik, viezerik”. Ik krimp in elkaar. Wat heb ik fout gedaan?

Wist ik veel, dat je iedere dag een schone onderbroek aan ‘hoorde’ te doen. Dit voorval heeft ervoor gezorgd dat ik voortaan wel uitkeek om ‘onaangepaste’ dingen te doen of te zeggen. Zo werd ik een soort kameleon. Zolang niemand maar zag dat ik vies was of ‘anders’ of iets niet wist.

Alsof ik word betrapt

Ik ben bij een kinderviering, in een voor mij onbekende kerk. Bij het delen van brood en wijn, ben ik als eerste aan de beurt. Als ik vraag wat de bedoeling is, krijg ik een onduidelijk antwoord. Dus ik breek een stukje van de Matses af. Als ik de beker wijn krijg aangereikt, breng ik die aarzelend naar mijn mond. Klopt het wel?, vraag ik me af. Als ik de beker bijna aan mijn lippen zet, word ik tegengehouden. Ik voel mijn wangen rood kleuren, alsof ik word betrapt. Aan de voorganger gevraagd om te zeggen hoe het moet, voor de gasten. Het gevoel van schaamte, mijn primaire reactie, kan ik gelukkig relativeren en loslaten.

Huis-tuin-en-keukenschaamte

Hoewel ik inmiddels stukken minder last heb van schaamte, zijn er dus wel momenten of situaties waar ik me ongemakkelijk bij voel. Ik realiseer me dat mijn schaamte gaat over het oordeel dat ik heb aangeleerd. Het ‘wat-zullen-anderen-wel-niet-van-me-denken’ idee. Het is diep ingevreten in mijn systeem. Schaamte is ook nog eens zelfdestructief. Tijd om er korte metten mee te maken. Omdat ik vermoed dat ik bij lange na niet de enige ben, hier enkele voorbeelden:

  • Ik wil liever geen onverwacht bezoek, want stel dat iemand ziet dat mijn huis niet goed (genoeg) opgeruimd en gepoetst is.
  • Ons huis is nog niet afgewerkt na onze verbouwing (twaalf jaar geleden). Redenen genoeg, maar toch, het ongemakkelijke gevoel.
  • We hebben een rommelige tuin; “natuurlijk wild”, zeg ik nu.
  • Ik heb geen volle praktijk of een betaalde baan, ‘wat doe ik eigenlijk?’.
  • Mijn ‘spiritualiteit’, geloven, voelen en vertrouwen dat er meer is dan tussen hemel en aarde.

Geen aangepast inhouden meer

Met overtuiging dus: ‘fuck de schaamte’. Het is tijd om mezelf helemaal te laten zijn en zien zoals ik ben. Geen aangepast inhouden meer. Natuurlijk houd ik rekening met anderen. Maar wel mijn leven, mijn bewustzijn, mijn keuzes, mijn manier. Werk in uitvoering. Naar eer en geweten. Geen hokjes, geen verantwoording meer afleggen aan anderen.