We zitten op de bank. Ons vrijdagavond-frietje kan warempel gewoon doorgaan. We konden telefonisch onze bestelling doorgeven en dan de friet afhalen. Na het frietje komt de toespraak van de Koning. Wat een traktatie, in één week een historische toespraak van de Minister-President én van de Koning.

Links van mij stijgt wat gemurmel op over de onzin van het Koningshuis. Oh nee, niet nu, kreun ik inwendig. Geen discussie. Ik wil luisteren wat de Koning te vertellen heeft. Een discussie over de monarchie kan altijd nog. Ik kap de beginnende argumenten af: “Er zit wat in wat je zegt, maar nu wil ik luisteren. De boodschap van de Koning is voor veel mensen belangrijk en geeft troost”. Er komt nog wat gesputter, maar ik kan verder luisteren. Ondertussen besef ik hoe oud ik ben geworden. Toen ik negentien was, boeide me dit soort dingen ook niet zo heel veel.

Even later, weer links van mij, gelukkig is de toespraak van de Koning inmiddels voorbij, zegt mijn zoon dat Ryanair hem adviseert zijn vlucht te verzetten. Op 9 april wil hij naar zijn vriendin in Rochester, dat gaat dus niet door. Frustratie en diepe zuchten. Dan ziet hij zijn vriendin zeker vier maanden niet. Het spijt me. Mijn zoon zegt: “Ik zwem er gewoon naartoe”. “Dan kun je beter een roeibootje pakken”, zei ik. Grapjes maken, lucht een beetje op. Maar zuur blijft het.

Rechts van mij komt een vraag: “Mag ik morgen naar Sam?” “Met hoeveel mensen zijn jullie daar dan?” vraag ik. “Met z’n achten”. “Dat gaat niet”, antwoord ik. “Hoezo niet?” Ik zucht en zeg het nog maar eens: “Je mag zo min mogelijk contact hebben met andere mensen.” Er valt een ongemakkelijke stilte en ik voel een muur tussen ons omhoog komen. Het blijft stil naast me. Gezellig samen Flikken Maastricht kijken, is er niet meer bij. Wel kijken, niet gezellig. Ik heb er moeite mee, die afstand. Mijn behoefte om haar te troosten, om het goed te praten, slik ik moeizaam weg. Ik begrijp het wel, ze moet dit even zelf verwerken.

We denken in een periode van drie weken. Dat is te overzien. Enigszins. Voor de kinderen vooral. Zij horen ‘uit te vliegen’, hun eigen leven te leiden en af en toe terug te komen op het nest. Niet 24/7 thuis zijn bij hun ouders. Ik zou het zo graag makkelijker voor ze maken. Het goed willen maken, goed willen praten. Ik wil het uitleggen, zeggen dat ze er veel van kunnen leren. Maar het is hun leven, zij gaan er op hun eigen manier doorheen. Zij ervaren het op hun manier.
Ik ben me al mentaal aan het voorbereiden op een langere periode van sociale restricties, of erger, een totale lock down. Dat laatste hoop ik overigens niet. Voor mij is het misschien wel een zegen deze periode. Ik ben in iedere geval dankbaar dat er weer wat ‘heilig moeten’ uit mijn systeem is. De klussenlijst die ik in mijn hoofd heb, daar zijn we nog wel even mee zoet. Diepvries ontdooien is daarvan het enige dat deze week is gelukt. Drie weken is dus veel te kort.

Mooi in de toespraak van de Koning vond ik dat hij benoemde dat iedereen teleurstellingen te verwerken heeft door deze situatie. Want zo is het. We zijn met zijn allen ziek als het ware, ook als je niet ziek bent. Dan nog één van mijn mantra’s: ‘het gaat voorbij’! Eén van mijn belangrijkste levenslessen in de afgelopen jaren is dat alles voorbij gaat. Ik heb gezien, gevoeld, ervaren, doorleefd, dat alles voorbij gaat. Hoe slecht ik me voel, hoe moeilijk het is, het gaat voorbij. Dat te weten, heeft me vaak de moed gegeven om door te zetten. Ik hoop, als jij er even doorheen zit, dat dit zinnetje jou de moed geeft die je nodig hebt: ook dit gaat voorbij.

Mariël Groenen (49) woont met haar gezin in een dorp in Noord-Brabant. Zij is coach en schrijver van het boek ‘De impact van incest op alle levensgebieden’. De corona crisis zet, zoals bij iedereen, het leven op z’n kop. Zij beschrijft in haar blog haar ervaringen en die van haar gezin. Haar man, Rob, heeft een vaste baan en werkt nu thuis. Haar zoon is 19 en doet dit jaar eindexamen aan de HAVO. Haar dochter is 17, zit in het eerste jaar van het MBO en danst (HipHop, Modern) bijna dagelijks.
De sociale restricties hebben impact op het dagelijkse leven als gezin. Hoe gaat het eraan toe in een gezin dat ineens 24/7 bij elkaar is?