Ik ben er helemaal klaar voor!

Ik ben er helemaal klaar voor! Dat dacht ik. Klaar voor de wereld, om te delen, om te sprankelen, om mijn praktijk uit te breiden, etc. En ja, dat klopt ook wel… Ik was alleen één ding vergeten. Om goed te vertrekken, is een stevige thuisbasis essentieel.

Deze week hadden we een logeerhond. Van mijn vriendin en ik had ja gezegd dus ik was verantwoordelijk voor de verzorging. Ik ben daarom ook zoveel mogelijk thuis gebleven. Een rustige week met ruimte voor gewone dagelijkse activiteiten. En wat extra tijd voor boodschappen doen en koken. Dat kon ik wel gebruiken want we hebben sinds enkele weken de Vitatas met biologische groenten en fruit. Niks mis mee maar er zitten allerlei bijzondere groenten in waarvan ik soms de naam nog niet eens heb gehoord. Bataat en daikon bijvoorbeeld. Dit vraagt dus om zoeken naar uitleg en recepten. En daarbij rekening houden met de kinderen in de hoop dat al die nieuwe smaken positief worden ontvangen. Dus echt plannen en tijd vrij maken.

Leuk, maar ik wil actie. Actie betekent voor mij vooral dingen doen, ondernemen, onder de mensen zijn. Ik heb altijd veel gewerkt en daarnaast de zorg voor het gezin, mantelzorg voor mijn moeder, vrijwilligerswerk, opleidingen gevolgd en aan mijn persoonlijke ontwikkeling gewerkt. De rest, de “gewone” dingen, gebeurden als vanzelf tussendoor, als het meezat. Sinds januari heb ik geen vast dienstverband meer en kreeg mijn leven een heel andere invulling. Er waren die eerste maanden nog zaken die afgerond moesten worden na het overlijden van mijn moeder, mijn eigen interne proces had aandacht nodig en ik wilde mijn praktijk meer leven inblazen. En nu, na bijna 5 maanden, ben ik er helemaal klaar voor! Actie! Dacht ik.

Vanmorgen was ik heel onrustig en wat geïrriteerd. Eigenlijk de hele week al een beetje. Een signaal dat er iets in de weg zit. Ik dacht dat het misschien teleurstelling was omdat een training die wegens onvoldoende aanmeldingen niet door gaat. Maar nee, dat was het niet echt. Zoals altijd als er iets dwars zit, ben ik er weer even voor gaan zitten. Luisteren. Wat blijkt, ik mag meer aandacht geven aan de zorg voor mezelf en mijn gezin. De gewone dagelijkse dingen doen met aandacht en waardering. Bij elkaar zijn, zorgen voor gezond eten, in de tuin werken, de was doen. Het thuis, het gezin aandacht geven met waardering voor wat er is. Het fundament van mijn thuisbasis verstevigen.

Juist omdat altijd ik zoveel weg was, had ik te weinig waardering voor kleine dingen, vanzelfsprekendheden. Eerst was het naar buiten, naar werk, naar anderen gericht zijn een vlucht. Daarna ging ik naar mezelf kijken en ging veel energie naar de heling en transformatie die ik nodig had. Dat kwam ten goede van mezelf en ook van mijn gezin omdat er daardoor onder andere steeds meer rust en veiligheid kwam thuis. Kennelijk is dat nog niet genoeg. Als ik me nu weer direct heel veel naar buiten ga richten, wordt de integratie van alle veranderingen niet voldoende verankerd. En daarmee wordt het fundament, de thuisbasis, niet stevig genoeg.

Dus ja, ik ben er helemaal klaar voor. Alleen wat anders dan ik dacht. Met mate. Naast mijn werk vooral ook aandacht en waardering voor gezin, huis en haard. Wel even slikken hoor. Maar zoals altijd: ik ga ervoor!