Kerst-mis

Deze Kerst had ik twee dagen het huis vol. De ene dag bezoek van een deel van mijn familie, totaal waren we met 7 personen. De andere dag bezoek van mijn schoonfamilie. Totaal met 21 mensen aan de koffie en met 12 mensen aan het eten. Dagen van voorbereiden en boodschappen doen. En – tot mijn verbazing – ik heb ervan genoten. En de gasten ook.

3 Jaar geleden had ik ook mijn schoonfamilie op bezoek met Kerst, toen met 28 personen. Met het koken bemoeide ik me nauwelijks. Het menu en alles eromheen regelden mijn man en schoonmoeder. Ik zag er tegen op. Zoveel mensen alleen al. En dan van die enthousiaste. Met luide stemmen. Het decibelniveau constant ruim boven de toegestane limieten. Daar tussendoor voor eten en drinken zorgen. En al die vragen. Kan ik dit? Waar moet dat? Heb je iets voor mij te doen? Heb je nog een schaal? Een constante strijd om de controle te houden. En overzicht. Wat natuurlijk geenszins lukte. Kerst-mis. Om dan, wanneer iedereen na een lange dag eindelijk naar huis ging, tussen de achtergebleven warboel van een mooi feestje, in te storten op de bank.

Dat was nog een goede dag voor mij. Zorgen voor anderen, zeker voor zoveel mensen, vond ik moeilijk. Mijn verjaardag vier ik, onder andere daarom, al jaren niet.  Alleen rondrennen om anderen te bedienen. Alles klaarzetten en ook weer opruimen. Heen en weer. Altijd ogen en oren tekort. Geen tijd om een goed gesprek aan te knopen. Nee, dan liever een dag vrij met mijn man en lekker de natuur in, wandelen. Of naar de sauna een dag. Dat is pas verjaardag vieren!

Vanmorgen drong het besef echt tot me door. Twee dagen voor mensen gezorgd, samen met mijn man. Echt samen. De omstandigheden waren van te voren verontrustend. Voor het eerst sinds tijden flink verkouden. Al nachten onrustig geslapen (nee, niet van de spanning). Dikke wallen onder mijn ogen. Op Kerstavond liep de hele bijkeuken en eetkamer onder met rioolwater door een verstopping. Voldoende ingrediënten om de paniek toe te laten slaan. Maar nee. We pakten gewoon aan, als het nodig was hielpen de kinderen even mee. Ik ben niet boos geweest, niet ingestort. Het ging gewoon, bijzonder. Een schoonzus vroeg gisteren: “alles onder controle?” Mijn antwoord was: “nee, niets onder controle, dus alles onder controle”.

Wat raakte mij dan deze Kerst? Dat waar ik mijn hele leven naar op zoek ben geweest, kwam samen. Kunnen delen met anderen, mijn huis, eten, drinken, vanuit warmte, vanuit mezelf. En ook nog volledig in afstemming met mijn gezin. Huiselijk. Thuis!
Verwachtingen van anderen, perfectie, prestaties, controle heb ik achter me gelaten. Een bevestiging van wat ik dit jaar heb geleerd. Ik heb langzaam maar zeker waardering en liefde gekregen voor mijn thuis, voor voeding, eten en koken.  De basis, de voedingsbodem, voor alles. Geen Kerst-mis dus deze keer maar Kerst-raakt!