Mezelf laten zien

Wat een achtbaan! Recht omhoog, het moment van stilstaan boven en dan de razendsnelle val naar beneden, een looping, een scherpe bocht, nog een, nog een looping, een kurkentrekker en op het laatst de schok van de rem. Zo  ongeveer voelde de afgelopen week voor mij. En achteraf ging het om één thema: mezelf laten zien. Daar was nog even een flinke duw in de rug voor nodig.

Met het koor hadden we een repetitie vorige week waarin ik mijn rol in de musical voor het eerst repeteerde. Ik zag er wel wat tegen op. Ik moet namelijk alleen op het “podium” staan en non-verbaal reageren terwijl ik gruwelijk wordt afgezeken door iemand die niet in beeld is. Daarna word ik vreselijk boos en vervolgens moet ik, ook nog boos, zingen. Aangezien ik al 30 jaar aan t stoeien ben met zingen en mijn emoties, mezelf laten zien (zie blog https://www.wavecoaching.nl/stijf-van-de-zenuwen/ ), voorwaar geen kleine opgave!

Dus daar stond ik, om ongeveer 22.00 uur, maandag, moe na een pittige dag. En ik deed ‘t, het non-verbale stuk, met mijn hart kloppend in mijn keel. Vervolgens moest ik mijn boosheid naar boven halen. Nou die kwam hoor, uit mijn tenen. Ik schrok er zelf van. Ik deed het, mijn emoties laten zien, en public. Ja, zo boos kan ik echt zijn. Ik kreeg enorm veel complimenten, had mensen echt geraakt, ook daar was ik beduusd van. Een bijzondere ervaring dus, mezelf laten zien.

Afgelopen weekend zat ik weer even vast. Ik was vooral boos. Boos op mezelf, de hele wereld en het universum. Zaterdagavond had ik een feest voor vrijwilligers in Riethoven. Daar wilde ik wel naartoe. Dus hup, mijn boosheid weer teruggedrongen, een ander gezicht opgezet en gaan feesten. Dat werkt goed, zo deed ik het vroeger ook altijd. Het was een gezellige avond maar na een korte slaap van ongeveer 2 tot 4 uur ‘s nachts, kwam de boosheid weer keihard terug. Niks wegstoppen!

Zondagochtend kwam alles eruit, onder de boosheid zat verdriet, heel oud verdriet. Onder de douche kwam het eruit. Veilig alleen, zoals ik me bij pijn en verdriet het liefst altijd afzonderde. Mijn man en de kinderen hadden intussen lekker ontbijt gemaakt. En toen deed ik iets heel bijzonders, met een beetje hulp van mijn man! Ik ging – ondertussen wel aangekleed natuurlijk – met de tranen over mijn wangen stromend de badkamer uit en liep de woonkamer in. Mijn zoon kwam naar me toe en knuffelde me. Even later kwam ook mijn dochter erbij. Ik vertelde, tussen mijn snikken door, dat ik heel verdrietig was om vroeger, en dat ik me zo vaak alleen heb gevoeld.

Mijn verdriet mocht er zijn en ik deelde het met degenen waarvan ik het meeste houd. Ik vertelde wel hoe ik me voelde maar liet mijn emoties eerder vrijwel nooit werkelijk zien. Om de mensen waarvan ik houd te beschermen, ze geen verdriet te doen.  Maar daarmee hield ik ze juist op afstand, liet ik ze niet toe. Ik sloot ze buiten en dat deed ze juist pijn.  ‘s Avonds zei mijn dochter: “mama, je moet je voortaan maar door ons laten troosten want dan voel je je heel snel weer beter”.