Mieren

Mieren
Ik kijk naar een bijzonder boeiend tafereeltje. Mieren zijn druk bezig met de kruimels die ik net heb gemorst bij het eten van een plakje cake.

Mieren

Er liggen twee kruimels, vlak bij de 2 ingangen van hun nest(en) tussen de stenen. Bij allebei de kruimels is het druk. Eén kruimel gaat met een vaartje naar de linker ingang tot ineens er een andere mier aan komt en hup, dan gaat de kruimel naar rechts. Zo gaat het met beide kruimels. Dan weer naar links, dan weer stagneert de colonne. Als je zou zeggen dat er een discussie plaats vindt, zou ik het direct geloven. Vervolgen gaat t kruimeltje weer naar rechts. Dat gaat zo een hele tijd door.

Strijd
Mieren zijn bijzonder ijverig en geduldig. En ik dacht eigenlijk ook best efficiënt. Maar hier leek de coördinatie zoek. Het was wel amusant om te zien. Wanneer ik zoiets zie, vraag ik me altijd af of me dat iets te vertellen heeft. Mijn gedachten gingen van de “strijd” van deze mieren naar mezelf. Het deed me denken aan  de voortdurende strijd die ik heb gevoeld en gevoerd met mezelf.

De strijd tussen het engeltje op mijn ene en het duiveltje op mijn andere schouder. Het engeltje zei dat het goed was wat ik deed, mijn studie, mijn werk, thuis. En dat het niet erg was als ik fouten maakte, want daarvan leer je.  Ze zei dat ik sterk was, dat ik alles aankon. Het duiveltje echter lag altijd op de loer. Natuurlijk zei zij dat ik ik het niet goed deed, dat het altijd beter kan. Zij zei dat ik te zwak was om alles wat op mijn pad kwam, aan te kunnen.

Zo gebeurde het altijd dat wanneer ik me een tijdje goed voelde en ik het idee had dat ik mijn zaakjes op orde had, het duiveltje weer roet in het eten kwam gooien. Naarmate mijn engeltje sterker werd, bedacht ze steeds slimmere manieren om me uit balans te brengen. Ineens werd ik dan ziek of kreeg ik een allergische reactie terwijl ik geen allergieën heb. Dan voelde ik me niet fit en kreeg ze weer vat op me.

Rust
Nog even ga ik terug naar de mieren. De rust is wedergekeerd. Geen kruimel te bekennen. En één van de ingangen is “verdwenen”. Ik stel me zo voor dat de mieren er uiteindelijk in geslaagd zijn om samen de kruimels in hun nest te krijgen. En misschien dat de ingang gedicht is om verdere verwarring te voorkomen? Haha.

Voor mij voelt het inmiddels ook wel zo, dat ik steeds meer rust heb. Het engeltje heeft een steeds grotere rol. Toch popt mijn duiveltje ook nog regelmatig op. Gelukkig herken ik haar en wordt ik zelf ook inventiever om haar het zwijgen op te leggen.

Spiegel
Wat een mooi tafereel, mieren die kruimels versjouwen. En wat een mooie les daarbij. Het is mooi om zo naar de natuur en ook zeker de mensen om je heen te kijken. Wat vertellen zij je, wat laten zij je zien over jezelf? Je omgeving is je spiegel. Kijk er eens in, je zou verrast kunnen worden.