Niet normaal

Tot zo ongeveer mijn 40ste heb ik mijn best gedaan om zo normaal mogelijk te zijn. Wat dat dan ook is. In ieder geval niet teveel opvallen, een niet te afwijkende mening hebben, doen wat de meeste mensen doen, aanpassen etc. Dat ik daar niet gelukkig van werd, tja dat had ik eigenlijk nog niet eens zo in de gaten. Hoewel ik al enkele jaren voor mezelf voorzichtig wat zaken op het spirituele vlak aan het verkennen was.

Normaal is natuurlijk een norm, en dan nog niet eens een duidelijke. Want wie kan zeggen wat normaal is? In ieder geval let ik minder op wat normaal is en maak ik de laatste jaren steeds meer keuzes vanuit mijn hart. Niet omdat het niet anders kan. Nee, omdat ik het wil. Voor veel mensen zijn die keuzes niet logisch of misschien zelfs onverantwoord. Zo kies ik, overigens samen met man en kinderen, voor heel ander onderwijs: democratisch onderwijs (de school start na de zomervakantie). Een school als “mini-maatschappij”, waar kinderen leren wat hun talenten zijn, waar kinderen vanuit zichzelf en de omgeving inspiratie opdoen om te leren. Niet vrijheid-blijheid maar samen leren, met elkaar en van elkaar.

Wij worden er blij van. Waar veel anderen vooral beren op de weg zien. Hoe moet dat dan met een diploma? Zijn ze dan straks wel klaar voor een vervolgstudie? Zo is de maatschappij toch niet, kunnen ze zich dan wel redden? Tja, beren zullen er vast wel zijn. Conflicten ook. Wij en zij gaan ze samen oplossen. De beste leerschool is uiteindelijk toch het leven. Ik word er vooral blij van dat mijn kinderen niet steeds horen dat “het onderwijs nu eenmaal zo is” en “ze zich aan moeten passen”. Ik word er ook blij van dat onze kinderen spelenderwijs kunnen uitvinden wie ze zijn en wat ze leuk vinden. En dat ze ertoe doen, dat ze goed zijn zoals ze zijn. Ik word er blij van dat ze leren respectvol om te gaan met zichzelf, anderen en hun omgeving.

Wat ze na deze school gaan doen? Geen flauw idee. Maar ik heb ook geen flauw idee hoe onze wereld er over 5 tot 8 jaar eruit zal zien. Met alle veranderingen zou dat wel eens heel anders kunnen zijn dan nu. Het gaat dus om nu en dat nu vormt weer de basis voor de toekomst.

Als coach en als mens kom ik veel mensen tegen die (te) weinig zelfrespect, -vertrouwen en eigenwaarde hebben. Dat heeft effect op alle facetten in hun leven. En hoe deze mensen dan ook hun best doen, het lukt ze eigenlijk nooit om echt vrij te leven. Dat lukt nl. alleen vanuit een stevige basis. Ook zelf heb ik dat ervaren. Een basis opbouwen op latere leeftijd is een heel proces. Het mooiste en beste wat ik dus kan doen is voor mezelf en voor mijn kinderen een stevige basis creëren. Een basis die blijft staan ook al gaat er iets fout of lijkt alles – alle zekerheid – in te storten. Dus kies ik, samen met mijn gezin, voor niet normaal. Ik kies voor een eigen route, nu én voor de toekomst vanuit eigen kracht.