Spiraal

De laatste maanden komt het beeld van de spiraal steeds terug in mijn leven. In plaatjes en natuurlijk heel duidelijk in “l’espirale” tijdens de voorbereiding en uitvoering van het project van 100Femmes. Met 100 vrouwen een levende spiraal vormen op het podium en daaruit geboren worden en tot leven komen. En de voorstelling beëindigen met een open spiraal, met kracht. Daarin was ik een onderdeel van de spiraal die we samen vormden. De spiraal komt dus steeds in beeld terug. En ook in mezelf en in mijn leven komt deze terug. Wonderlijk om te merken.

Waardeloos
Enkele weken geleden triggerde iemand mij om weer mijn dwarsfluit uit het stof te halen. Vroeger, ja echt vroeger, heb ik dwarsfluit gespeeld. Ik ben gestopt vanwege de slechte kwaliteit van mijn fluit. Mijn ouders wilden niet investeren in een andere. Al die jaren heb ik deze dwarsfluit bewaard. Steeds als ik een keer probeerde te spelen, ergerde ik me aan de kwaliteit ervan. En dus belandde de fluit even zo vaak weer in de doos. Deze keer verliep het echter anders. Ik pakte de fluit, ergerde me, maar bleef toch enkele dagen spelen om er weer wat meer gevoel voor te krijgen.

Op internet ging ik eens uitzoeken op wat voor fluit ik nu eigenlijk al die jaren had gespeeld. Made in China, meer dan 30 jaar geleden, voorspelde voor mij niet veel goeds. Tja, uit een review bleek wel dat het echt een hele slechte kwaliteit had. Ik had zelfs nog een gereviseerde versie gekregen van mijn ouders. Auwwwww. Wat werd ik boos. Afgescheept met een fluit van flutwaarde, waardeloos.

Waardevol
Maar nu niet meer! Ik verdien beter. Op dat moment besloot ik om mezelf een nieuwe dwarsfluit te gunnen en om weer te gaan spelen. Ik heb een nieuwe gekocht, een “studiefluit”. Eerst bekijken of ik mijn oude hobby weer goed kan oppakken. Wel met goed materiaal. Heerlijk is het om daar op te spelen. Bij het begin beginnen, dat wel. Waardevol, zo voelt dat.

Een fluit en een spiraal
Gedurende zo’n 30 jaar herhaalde een soortgelijke situatie steeds. Gestopt met spelen omdat ik geen goed materiaal had. Regelmatig weer proberen en de fluit weer terug in de doos. Steeds ook wel met een gevoel van verwijt naar mijn ouders. Dat zij mij geen goede dwarsfluit gunden destijds. Maar kennelijk gunde ik mezelf ook geen goed materiaal en het plezier van het spelen. Want ik had natuurlijk ondertussen al lang zelf een dwarsfluit kunnen aanschaffen. En altijd waren er wel excuses of redenen om het niet te doen, om het mezelf niet te gunnen.

Nu ben ik in de kern aangekomen. De boosheid over het “niet verdienen” van een goede fluit, goede faciliteiten. Het zegt alles over dat ik het mezelf ook niet gunde, ook met andere zaken. De laatste jaren gunde ik mezelf steeds meer. De spiraal ging steeds meer naar de kern. De dwarsfluit en het spelen, symboliseert de kern van deze spiraal waar ik nu ben aangekomen. De spiraal van mezelf waarderen, waarde-eren. Ik mag mezelf dit gunnen, goed materiaal, zonder ambitie om te presteren. Om opnieuw te leren spelen. Het begin van een nieuwe spiraal? Of van de omkering van de spiraal, van binnen naar buiten?