Het is 9:00 uur. Rob staat met zijn bakje yoghurt met vulling in zijn hand in de keuken, klaar om weer naar zijn werkplek in huis te vertrekken. Dochterlief zit aan tafel met kleine oogjes, stil voor zich uit te starten. Zoonlief ligt nog in bed. Volgens mij hadden we afgesproken om vanaf vandaag om 9:00 uur aan tafel te zitten, om samen te eten en de dag op te starten. Dat blijkt geen succes. Dus.

De anderen in het gezin reageren niet echt op mijn behoefte aan structuur. Ze zijn gewend aan hun eigen ritme. School en werk vraagt de nodige tijd en Rob heeft afspraken, de oudste is verplicht om de online lessen te volgen en de jongste kan zelf haar tijd indelen. Een dagstructuur gaat er niet inzitten. Dat dringt langzaam tot mij door. Weer een stapje terug in mijn ‘regeldrang’.

Overdag werk ik in de woonkamer, daar waar we elkaar ontmoeten. Dat maakt het lastig om me goed te concentreren. Dan gaat er snel iets fout. Na mijn zoveelste onrustige en te korte nacht, realiseer ik me: waarom doe ik zoveel moeite om door te werken? De meeste cliënten zeggen af. Mijn website ben ik aan het aanpassen en ziet er nu niet geweldig uit. Maar ach, wat geeft dat eigenlijk? Andere dingen, kunnen ook best even blijven liggen. Ik ben er voor de cliënten die wel komen en verder vooral voor mijn gezin en voor mezelf. Zo dat lucht op! Dat hoop ik tenminste.

Wat rest mij dan? Als ik een stap terug doe en mijn werk los laat? ‘s Morgens wakker worden en een vijftal yoga oefeningen doen. Ik voel me de laatste tijd zo stijf dat ik daar afgelopen maandag mee ben begonnen. De eerste dagen doe ik het vrij snel. Vandaag ben ik zo moe, dat ik mijn oefeningen traag en op mijn gemak doe. Dat is toch de bedoeling? Dan douchen, keuken opruimen, ontbijten, koffie en mijn blog schrijven. Het eerste deel van de dag is daarmee wel ingevuld. Ergens op de dag een goede wandeling in het bos. Een boodschapje doen. Een telefoontje met deze of gene. En natuurlijk even knuffelen en praten met de kinderen en met Rob. Een spelletje doen. ‘s Avonds om 20:00 kijk ik naar het journaal om te horen wat er in de wereld van Corona gebeurt.

Als ik zo de afgelopen tien dagen overzie, dan heb ik best wat ups en downs gehad. Mijn hoofd draait overuren. Steeds opnieuw aanpassen en schakelen. Vandaar de slechte nachten. Dat is vermoeiend. Soms voel ik me overweldigd en springen de tranen in mijn ogen. Soms voel ik me machteloos en gefrustreerd. Ik druk mijn emoties en gevoelens niet langer weg. Het is een normale reactie op een abnormale situatie. Door mediteren, wandelen en schrijven, behoud of hervind ik mijn balans. Een fijn moment zit in eenvoudige dingen. Bijvoorbeeld Rob wegbrengen naar de fietsenmaker om zijn nieuwe elektrische fiets op te halen. Hij gelukkig dat hij na een week of zes eindelijk zijn fiets heeft. En ik gelukkig omdat ik op mijn gemak terug naar huis kan rijden. Zon op de auto, door het buitengebied cruisen, muziekje aan. Wie doet mij wat?

Mariël Groenen (49) woont met haar gezin in een dorp in Noord-Brabant. Zij is coach en schrijver van het boek ‘De impact van incest op alle levensgebieden’. De corona crisis zet, zoals bij iedereen, het leven op z’n kop. Zij beschrijft in haar blog haar ervaringen en die van haar gezin. Haar man, Rob, heeft een vaste baan en werkt nu thuis. Haar zoon is 19 en doet dit jaar eindexamen aan de HAVO. Haar dochter is 17, zit in het eerste jaar van het MBO en danst (HipHop, Modern) bijna dagelijks.
De sociale restricties hebben impact op het dagelijkse leven als gezin. Hoe gaat het eraan toe in een gezin dat ineens 24/7 bij elkaar is?