Zo hoort het

Vanmorgen heb ik de kinderen naar school gebracht. Dat lijkt natuurlijk heel gewoon, de vakantie is voorbij. Voor ons is het niet zo gewoon. Voor de oudste (14 jr) is het zijn 4e school na de basisschool. Voor onze jongste is het een overstap vanuit groep 7 naar deze school. Een school die het anders doet, een democratische school. Ruim een half jaar al waren we betrokken. En toch, nu is het echt en ook spannend.

We kregen vragen, heel veel vragen. Waarom een andere school? En hoe gaat dat dan? Voor ons, als ouders, waren deze vragen wel te doen. We zijn er inmiddels redelijk aan gewend dat mensen ons vragen stellen over de keuzes die we maken. Onze keuzes zijn namelijk regelmatig niet voor de hand liggend voor de meeste mensen.

Maar wat als je 11 bent en je wordt belaagd met vragen? Vragen waarop je eigenlijk ook niet zo heel goed het antwoord weet. Als je een keuze hebt gemaakt voor een nieuwe school omdat je je er thuis voelt, omdat je blij wordt als je er bent.  Omdat je weet dat als je een keer boos bent, je naar buiten kunt gaan en in een boom kunt klimmen. Voor veel mensen zijn dit niet de antwoorden die ze willen horen, geen rationele argumenten. En wat als leeftijdsgenootjes (oud-klasgenootjes) op een feestje op je in gaan praten dat je in de klas moet blijven. Dat je anders de musical mist bijvoorbeeld. Dat je de schoolverlatersdagen mist. Dan wordt het toch even wel heel moeilijk. Moeilijk om te blijven vertrouwen op de keuze die je hebt gemaakt.

Maar goed, we zijn begonnen! Het is spannend maar we hebben samen doorgezet en kiezen voor onszelf. We kiezen niet voor wat iedereen doet. Wat zo logisch lijkt en zo gewoon. De druk van buiten is enorm. Druk om te doen wat iedereen doet. Druk om je aan te passen. De druk die zegt, zo is het nu eenmaal, zo gaat het en zo hoort het. Bij kinderen van 11 zit het er al in kennelijk.

Mijn leven lang heb ik hard geprobeerd om me aan te passen. Het koste me veel moeite en ik heb mezelf daarvoor aan de kant gezet. Mijn kinderen hebben mij laten zien dat je veel op je eigen manier kunt doen, dat heel veel wat ik deed helemaal niet zo vanzelfsprekend was. Mijn gevoel wist dat al heel lang maar mijn ego wilde dat nog niet zo accepteren. Inmiddels durf ik de vragen te stellen die ik eerder niet hardop durfde uit te spreken omdat ik bang was om afgewezen te worden, om niet geaccepteerd te worden.

Mijn kinderen wil ik meegeven dat ze alle vragen mogen stellen en dat ze hun eigen keuzes mogen maken. Dat iets niet persé goed is of logisch is omdat iedereen het doet. Zelf nadenken en zelf kiezen, zo zou het moeten zijn. Zó hoort het!