wave coaching

Ik val stil

Afgelopen week: ik val stil. Na twee weken onrust, om me heen en in mezelf, val ik stil. Onrust om me heen, nou dat hoef ik niet uit te leggen. Alle berichten rond het corona-virus, het thuis werken van Rob, onduidelijkheid over school, lessen en examens. Al die onduidelijkheid geeft bij mij onrust, in mezelf.

Mijn gezin en ik

Ik ben echt uitgeput. Ik voel me moe en zwaar. De onrust heeft me meer gedaan dan ik dacht. De moeheid is een deels een restant van mijn verwerkingsproces, maar zeker ook een resultaat van alle onrust en onzekerheid in de laatste weken. Ik ben helemaal ‘aan’ gegaan. Dat eist z’n tol. Als ik dat voel, echt voel, neem ik afstand. Facebook, twitter en LinkedIn gaan van mijn telefoon. Ik schrijf minder. Ik neem geen contact op met anderen, terwijl ik me in het begin had voorgenomen iedere dag iemand te bellen. Alleen mijn gezin en ik. Thuis.

Mijn primaire reacties

Dit ken ik. Al vijf jaar. Het is soort van vertrouwd want veel voelt als mijn verwerkingsproces. Ik weet dat het nu anders is, gelukkig. Want het is niet zozeer mijn verleden dat opspeelt, maar wel mijn primaire reacties. Doen, of willen doen, een hoofd dat overuren draait en in controle willen zijn. Dat is vermoeiend. Die patronen wil ik liever niet hebben, maar ze horen bij me. Die vermoeidheid vind ik lastig, niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn gezin. Want ik kan soms heel weinig, zelfs een spelletje doen of een boek lezen, kan teveel zijn. Na een paar dagen veel rusten en wat betere nachten, kom ik wat bij. Dus rusten en afstand nemen, helpt echt. Er zijn nog twee maanden zijn om uit te rusten.

Thuis zijn en aarden

Het is goed om afstand te nemen en naar binnen te keren. Het kan nu ook. Het kan bijna niet anders zou ik zeggen. In het gezin is er inmiddels een soort ritme ontstaan. We zijn wat gewend aan de situatie. Mijn oudste hoeft geen centraal schriftelijk examen te doen, dat geeft rust. Nog één toets en waarschijnlijk online lessen en dan zit het erop. Mijn dochter kan de situatie wat meer accepteren. Ze neemt veel tijd voor zichzelf, op haar kamer. Voor mij is het belangrijk om toe te geven aan mijn vermoeidheid en rust te vinden in mezelf. Ik kan voelen wat ik nu nodig heb. Me thuis voelen in mijn eigen huis, mijn eigen gezin. Me thuis voelen hier op aarde, twee benen vol op de grond. Mijn handen in de aarde, met planten en kruiden bezig zijn. Heel eenvoudig eigenlijk. De komende maanden, tijdens de sociale restricties, zal ik me met name op deze dingen richten.

Als een nieuw mens

Hoe het zal gaan? Het zal me benieuwen. Ik denk graag dat ik als ‘nieuw mens’ uit deze periode kom. Met lange haren ? Uitgerust, helemaal geaard en klaar om mijn leven en mijn praktijk tot bloei te laten komen. De start was vorig jaar al gemaakt. Om mezelf te helpen met aarden en echt met planten en kruiden bezig te blijven, pak ik mijn opleiding kruidengeneeskunde weer op. In 2015 ben ik tegen het eind van het eerste leerjaar gestopt, omdat ik niet goed in mijn vel zat. Na overleg mag ik instromen. Ik vind het spannend: past het wel, is het verstandig, is het niet teveel? Ik ga het ervaren.

Informatie

Mariël Groenen (49) woont met haar gezin in een dorp in Noord-Brabant. Zij is coach en schrijver van het boek ‘De impact van incest op alle levensgebieden’. De corona crisis zet, zoals bij iedereen, het leven op z’n kop. Zij beschrijft in haar blog haar ervaringen en die van haar gezin. Haar man, Rob, heeft een vaste baan en werkt nu thuis. Haar zoon is 19 en doet dit jaar eindexamen aan de HAVO. Haar dochter is 17, zit in het eerste jaar van het MBO en danst (HipHop, Modern) bijna dagelijks.
De sociale restricties hebben impact op het dagelijkse leven als gezin. Hoe gaat het eraan toe in een gezin dat ineens 24/7 bij elkaar is?