Het is eind 2022, het jaar dat me altijd zal bij blijven als ‘het jaar dat mijn leven écht begint’ en dat ik mezelf ontmoet. Dat klinkt wellicht wat vreemd, maar het is zo. Mijn leven tot dit jaar, ging vooral over overleven, mezelf staande houden en loslaten en verwerken van mijn verleden. Kortom, het was vechten, tegen mezelf en de wereld. In 2022 ben ik tweeënvijftig geworden en in dit jaar voelde ik me meer dan ooit leven en levend.
Vrede sluiten met mijn vader en moeder
Het begin van 2022 is pittig. In de winter heb ik weinig energie en trek ik me weer terug in de stilte en mezelf. Zal dat ooit nog veranderen? Vele winters is dat al mijn patroon. Die winter sluit ik vrede, eerst met mijn vader en enkele maanden later met mijn moeder. Dat gebeurt niet zomaar. Diepe pijn laat zich voelen, maar ik voel ook tot in het diepst van mijn ziel dat ik mijn plek in mag nemen. Daarvoor is het noodzakelijk dat ik hen accepteer als mijn vader en mijn moeder. Uiteindelijk kan ik voelen dat zij achter mij staan, mijn vader rechts en mijn moeder links. Het is goed. Hoe ongelooflijk het ook klinkt: het ís goed.
Als een warme gloed
In de loop van het jaar voel ik hoe dit doorwerkt in mijn leven. Daar waar ik eerder voortdurend werd ingehaald door mijn verleden, is er nu rust. Een vreemde gewaarwording die zich langzaam maar zeker door mijn lichaam en leven verspreidt als een warme gloed. Soms bedenk ik met verbazing: het verleden ligt werkelijk achter me. Ik heb ernaar verlangd en er naartoe gewerkt, maar het is lastig om het te geloven. De eerste tijd ben ik moe, heel moe. Soms frustreert dat, maar ik besef tegelijkertijd dat ik mijn leven lang hard heb gewerkt. Het is niet zo heel vreemd dat ik moe ben. In de zomermaanden sta ik stil. Mijn voeten zijn geblesseerd, waardoor ik letterlijk weinig kan lopen. Het is heet. Dus doe ik rustig aan en rommel wat in en om het huis. Ter illustratie:
Probeer je eens voor te stellen dat je een groot elastiek om je heen hebt. Dat elastiek zit om een paal achter je. Je loopt naar voren. Op een bepaald moment voel je steeds meer de kracht van het elastiek waar spanning op komt te staan. Het maakt het moeilijk om vooruit te komen. Hoe verder je weg loopt, hoe zwaarder het wordt. Totdat je het niet langer volhoudt en wordt teruggetrokken door de kracht van het elastiek. Precies dat is het effect van (mijn) jeugdtrauma’s. Hoe ik ook mijn best deed om vooruit te komen, steeds voelde ik die spanning toenemen, totdat ik weer teruggetrokken werd (de trigger). Tot het moment dat je in staat bent om die elastiek van die paal af te halen, zal dit blijven gebeuren. En als je dan eenmaal dat elastiek los hebt gemaakt … Eerst bijkomen van de inspanning die je hebt geleverd. Dan kun je vrij bewegen.
Het antwoord is JA
September komt en beweging ontstaat, alsof er plots een vuurtje wordt aangewakkerd. Na een (blijkt achteraf) laatste consult bij mijn therapeut waarin ik voel hoe zwaar ik me altijd belast heb gevoeld door anderen, lijkt het alsof ik definitief een streep heb gezet. Ik mag mijn eigen leven leiden, samen met Rob natuurlijk. Ik voel een kracht, er komen prachtige nieuwe mensen en ontwikkelingen op mijn pad, ik voel liefde, zoveel liefde die ik kan geven en ontvangen. De laatste maanden denk ik bijna dagelijks: Ben ik dit? Kan ik dit? En het antwoord is: “JA”. Want het klopt, ik klop. Nu pas kan ik mezelf zijn en mezelf ontmoeten. Dat symboliseert voor mij 2022: ik heb mezelf ontmoet en mag mijn eigen leven leiden. Met nieuwsgierigheid en vol levenslust kijk ik uit naar alle avonturen die ik mag gaan beleven.